07-05-2024
Toen ik ongeveer vijftien jaar oud was, begon ik voor het eerst te merken dat ik borstvorming kreeg. Het begon heel langzaam. In het begin twijfelde ik steeds of ik nu wel of geen verdikking zag van mijn borsten. Ik durfde het niet te vragen aan mijn ouders. In de twee jaar erna werd het erger. Terwijl vrienden in strakke t-shirts rondliepen, voelde ik me gedwongen om altijd iets los te dragen. Zo probeerde ik mijn borstkas te verbergen. Rond mijn 17e verjaardag zei mijn moeder dat het haar was opgevallen dat ik alleen maar wijde en donkergekleurde shirts en truien droeg. Toen heb ik haar verteld dat ik dacht dat ik “gyno” had. Ik had op internet genoeg informatie gevonden om het eigenlijk wel zeker te weten. Een week later zat ik bij de huisarts. Die stelde vast dat het gynaecomastie was. Hij vertelde dat het waarschijnlijk vanzelf weer zou verdwijnen, dus ik moest afwachten.
Dat vanzelf verdwijnen gebeurde helaas niet. Toch durfde ik pas actie te ondernemen toen ik 24 was. Ik merkte dat ik steeds meer dingen was gaan vermijden, zoals sporten, zwemmen en zelfs uitgaan. Ik had het gevoel dat mensen constant naar me keken. Hoewel vrienden zeiden dat het niet opviel, of dat ik er geen zorgen over moest maken, kon ik het niet loslaten.
Ik wist dat gyno in sommige gevallen met een operatie behandeld kon worden. Via een forum kwam ik terecht bij het Centrum voor Borstverkleining voor Mannen. Op het forum had ik contact met een paar andere mannen die de ingreep hadden gedaan.
"Via een forum kwam ik terecht bij het Centrum voor Borstverkleining voor Mannen"
De huisarts heeft me verwezen, en ik kon snel terecht voor een consult met een van de chirurgen van het centrum. Vanaf het eerste gesprek voelde ik me op de juiste plek met mijn probleem. Er waren geen aanwijzingen voor een onderliggende oorzaak van de gynaecomastie. Gewoon pech dus. De chirurg gaf uitleg over de mogelijkheid van een operatie en wat ik kon verwachten qua resultaat. Het was duidelijk dat de chirurg begreep dat het niet alleen maar een fysiek probleem was, maar dat het ook mentale klachten gaf. Omdat er sprake was van overmatig klierweefsel (daar hebben ze ook een echo van gemaakt), werd de operatie vergoed door de verzekeraar.
Op de dag van de operatie was ik wel wat gespannen, maar ik wist waarvoor ik het deed. Ik had dezelfde chirurg als op het spreekuur, dat gaf een goed gevoel. De ingreep duurde een uur en ik werd wakker in de uitslaapkamer. Ik had toen geen pijn, want er was ook plaatselijke verdoving achtergelaten in de wond.
De eerste weken na de operatie heb ik op de bank gelegen en series gekeken. Een tijdje helemaal niets doen kostte me geen moeite! Het dragen van de borstband was in het begin wel even wennen, maar het was me duidelijk dat het wel belangrijk was voor goede genezing. Het resultaat was al de eerste week na de operatie goed zichtbaar, ondanks de blauwe plekken. Het voelde onwerkelijk om voor het eerst in jaren een platte borstkas te hebben.
Ongeveer zes weken na de operatie voelde ik me wel weer de oude. Maar voor het eerst in jaren hoefde ik me geen zorgen meer te maken over mijn uiterlijk. Ik had er erg lang naar uitgekeken om strakke shirts te dragen. Dat voelde wel als een overwinning, toen dat zonder gevoel van schaamte kon. Ik voelde me zelfverzekerder dan ooit en ging gewoon zwemmen met mijn vrienden!
Het is nu een half jaar na de operatie. Ik kan met zekerheid zeggen dat het de beste beslissing van mijn leven was om de operatie te doen. Ik ben dankbaar voor de chirurg van het Centrum voor Borstverkleining voor Mannen. Hij had begrip voor de mentale last die ik ervan had en hij heeft de operatie perfect gedaan.
