01-07-2024
Toen ik jonger was, was ik nooit erg bezig met mijn uiterlijk. Ik kom uit een conservatief gezin, en er werd niet veel aandacht besteed aan dat soort dingen. Je was gewoon wie je was, en daar moest je het maar mee doen. Mijn ouders vonden het belangrijker dat je hard werkte en je verantwoordelijkheid nam. Je uiterlijk was bijzaak. Dat zat er bij mij goed ingebakken, en jarenlang leefde ik er ook naar. Toch veranderde er iets toen ik halverwege de vijftig kwam.
In mijn jongere jaren had ik altijd een paar kilo's te veel gehad, maar dat was nooit een probleem. Ik hield van lekker eten, en wie niet? Maar na mijn vijftigste begon ik steeds zwaarder te worden. Het vet werd alleen niet eerlijk verdeeld over mijn lichaam, want mijn borsten groeiden harder dan mijn buik. Ik maakte er in het begin nog wel grappen over tegen vrienden en familie. “Ik hou van borsten, maar niet bij mezelf!”. Dat zinnetje werd een soort standaardgrapje in mijn omgeving. Iedereen kende het. We moesten er allemaal wel om lachen, maar ondertussen begon het me steeds meer dwars te zitten. In die periode probeerde ik meer te sporten, maar afvallen lukte me niet.
Mijn vrouw vond het in het begin niet zo’n probleem. “Ach, het hoort gewoon bij jou,” zei ze dan. Toch begon ik me er steeds meer aan te storen. Het was niet alleen een kwestie van uiterlijk, maar ook van ongemak. Vooral in de zomer, als ik een strak hemd droeg, voelde dat ongemakkelijk. Ik bleef altijd wel geintjes maken over mijn "ongevraagde extra’s", maar het werd lachen als een boer met kiespijn.
"Ik bleef altijd wel geintjes maken over mijn 'ongevraagde extra’s', maar het werd lachen als een boer met kiespijn."
Naast de borsten zat er nog iets anders in de weg. Iets diepers, wat me tegenhield om iets te ondernemen. Het had te maken met mijn opvoeding. Zoals ik al zei, kwam ik uit een conservatief nest. Een borstverkleining voor een man? Dat was voor mijn ouders ondenkbaar. Die stem van vroeger zat nog steeds ergens in mijn hoofd, ondanks het feit dat ik bijna 60 was en mijn eigen keuzes kon maken.
Uiteindelijk begon ik er steeds meer over te lezen en sprak ik erover met mijn vrouw. Zij begreep het toen wel en was eigenlijk degene die me het laatste duwtje gaf. “Waarom zou je het niet doen?” zei ze op een dag. “Het gaat om hoe jij je voelt, niet om wat anderen denken.”
"ik ben blij dat ik mijn conservatieve achtergrond heb overwonnen"
Ik besloot contact op te nemen met een kliniek die gespecialiseerd was in borstverkleining bij mannen. Het voelde raar, bijna alsof ik iets deed wat verboden was. De artsen legden uit dat het vaker voorkwam dan ik dacht, vooral bij mannen die net als ik zwaarder waren geworden. Alles ging erna snel. De operatie stelde niet veel voor, het herstel was wel pijnlijk in de eerste weken, maar het was het allemaal waard. Ik voel me gewoon weer beter in mijn eigen vel. En ik ben blij dat ik mijn conservatieve achtergrond heb overwonnen, want zo voelt het wel!
